Ferð starfsfólks Bláskógaskóla Reykholti til Ítalíu, 30.04.2019 – 05.05. 2019

Ferð starfsfólks Bláskógaskóla Reykholti til Ítalíu, 

30.04.2019 – 05.05. 2019

Starfsfólk Bláskógaskóla Reykholti, ásamt nokrum mökum starfsmanna fór í námsferð til Bolzano á Ítalíu vorið 2019. Eftir nokkurn undirbúning var lagt af stað frá Reykholti 30. apríl til Keflavíkur þar sem var gist á Base hotel. Flug var snemma morguns og tók flugið til Munchen um 4 klst. Þegar þangað kom tók á móti okkur Jóna Fanney  Svavarsdóttir frá Eldhúsferðum . Frá Munchen var keyrt beint til Bolzano í Suður – Týrol (rúmir 4 tímar) og farið á hótel Feicher sem er í miðbæ Bolzano. Afar huggulegt hótel og gott að vera þar. Þá fórum við út að borða á þjóðlegum Suður- Týrólskum stað. Þessi ferðadagur var ansi langur í klukkustundum talið (17 klst) en afar góð stemmning í hópnum.

1.maí - miðvikudagur

Þessi dagur var ,,frídagur“, þ.e.a.s – ekki vinnudagur sem slíkur en nánast allir ákváðu að fara í skemmtilega fjallaferð með kláfi frá Bolzano til Soprabolzano. Kláfurinn var vígður 23. maí 2009 og
er því nýr og þægilegur í alla staði. Farin var um 4.6 km löng leið
með kláfnum og hækkun í landslagi er 950 m. Mesti hraði var um 25
km á klst. Ferðin með kláfnum tók 12 mínútur. Úr kláfnum sjást víðfeðmar vín- og eplaekrur,leirpíramídarnir sem eru á náttúruminjaskrá UNESCO.  Í Soprabolzano heimsóttum við 600 ára gamlan sveitabæ, Plattner, sem er mjög sérstakur og hefur haldið til haga sögu staðarins og byggingin er lítið breytt en þó hefur verið byggt við hana í tímans rás. Þessi sveitabær veitti góða innsýn í bændasamfélagið sem menning Suður-Týról er sprottin upp úr. Bæði fararstjórinn og móttökustjórinn á sveitabænum voru hafsjór af fróðleik og þarna fengum við einnig mannkynsöguna einkum frá seinni heimstyrjöldinni til okkar daga á þessu svæði. Við fegnum sögur og frásagnir frá fólki sem hafði upplifað sjálft það sem gerðist. Þetta á eftir að nýtast okkur í samfélagsfræðikennslunni í framtíðinni.

Á þessum sveitabæ er einnig Plattnerhofsafnið sem segir sögu systra sem bjuggu á sveitabænum fyrr á tímum og eru eigur þeirra varðveittar og til sýnis þar. Þarna er einnig býflugnarækt og fegnum við frábæran fyrirlestur um slíka ræktun og hvernig afurðirnar eru unnar. Þau framleiða margar tegundir af hunagni þ.e.a.s hunang með mismunandi bragði (20 tegundir) eftir því hvar búin eru staðsett. Þá búa þau einnig til sápur, sjampó, krem og annað sem hægt er að framleiða úr býflugnabúunum.

Frá sveitabænum var síðan farið til þorpsins Collalbo/Klobenstein með lest. Lestin var lítil og skemmtileg sveitalest á einu spori sem hlykkjaðist um sveitirnar. Þorpið Collalbo er á hásléttunni Renon, þar búa um 7.000
manns með landbúnað og ferðaþjónustu sem aðalviðurværi. Útsýnið er stórkostlegt og hæstu fjöllin sem sjást eru í rúmlega 3000m hæð.

Eftir kaffistopp á Póst-kaffihúsinu, Post Stuben, við lestarstöðina var haldið niður til Bolzano og restin af deginum eytt þar, gengið um bæinn. Ekki voru margar búðir opnar þar sem þetta er dagur verkalýðsins og nánast allt lokað. Margir fóru síðan út að borða á Walter´s

2.maí - fimmtudagur

Þennan dag voru skólaheimskóknir til Bressanone. Farið var af stað frá hótelinu rétt fyrir kl. 8 og farið í heimsókn í Montessori-skólann í Bressanone sem er um klst akstur frá Bolzano.

Skólatefna þessa skóla fylgir hugmyndafræði Maríu Montessori. Hún fæddist í Chiaravelle nálægt Ancona á Ítalíu 31. ágúst 1870 og dó í Noordwijk í Hollandi 6. maí 1952. Hún varð fyrst ítalskra kvenna til þess að ljúka prófi í læknisfræði frá háskólanum í Róm, árið 1896, og starfaði að því loknu með þroskahömluðum börnum á San Giovanni-sjúkrahúsinu þar í borg. Þar skilgreindi hún, fyrst manna, þroskahömlun sem uppeldislegt viðfangsefni í stað þess að telja hana læknisfræðilegt vandamál eins og venjan bauð.

Montessori-aðferðin:

Í kenningum sínum lýsir Montessori menntun og skynjun sem órjúfanlegri heild. Hún taldi næm skynfæri forsendu náms og lagði mikla áherslu á menntun skilningarvitanna (e. education of the senses). Rannsóknaraðferðir hennar áttu rætur í tilraunasálfræði en rannsóknir fóru fram í skólastofum þar sem kennarar fylgdust með og skráðu athafnir barna í þeim tilgangi að öðlast þekkingu á námsleiðum hvers barns fyrir sig. Beitt var nákvæmum athugunum og skráningum á þroska, atferli og námsferli en niðurstöðurnar sýndu að börn hafa innbyggða þörf til að læra með því að framkvæma sjálf og á grundvelli þeirra setti Montessori fyrst manna fram tilgátur og kenningar um næmiskeið barna.

Niðurstöður mælinga hennar sýndu fjögur þroskaskeið (Montessori, 1967) sem skarast og dreifast frá 0-18 ára en skeiðin einkennast af:

I. næmi fyrir tungumálum, smáatriðum í skipan hluta og fyrirbæra og samskiptum

II. hvöt til að beita skynsemi, byggja upp siðferði, þróa félagatengsl og þörf fyrir að ná valdi á röksemdum og ímyndum

III. ójafnvægi, líffræðilegum breytingum og kynþroska, skynjun á réttlæti og persónulegri sómakennd

IV. þörf fyrir sjálfstæði og löngun til skilja menningu, standa á eigin fótum og vinna fyrir sér.

Montessori þróaði leikföng með innbyggðum þrautum sem reyndu á skynfæri og hugsun og hentuðu mismunandi næmiskeiðum. Leikföngin eru þannig úr garði gerð að börn leysa þrautirnar á eigin forsendum án samkeppni við önnur börn, en það taldi Montessori að kæmi í veg fyrir vanmáttartilfinningu hjá börnunum. Montessori taldi mikilvægt að fága skynjun og smekk barnanna og því voru öll leikföng og kennslutæki í Casa dei bambini úr vönduðum efnivið og húsgögn sérhönnuð í hæð barna. Á borðum var vandað postulín, listaverk prýddu veggi og húsakynni og garðar voru fagurlega hannaðir.

Þegar við komum í skólann í Bressanone tók aðstoðarskólastjórinn á móti okkur og bauð okkur velkomin. Hún skipti okkur í hópa eftir því hvaða kennslugreinar við kenndum og höfðum áhuga á að skoða. Ég fór í bekk með 22 nemendum þar sem þeir voru að vinna í stærðfræði, landafræði og þýsku. Stofan var mjög vel skipulögð, ekki mikið af dóti en námsgögn sem nemendur þurftu að nota voru vel merkt og í röð og reglu. Það var eftirtektarvert hvað nemendur voru einbeittir í vinnu og mikill vinnufriður. Einnig fannst mér gott kerfi á því hvernig nemendur létu kennarann vita – þeir fóru upp á töflu og skrifuðu niður nafnið sitt og kennarinn aðstoðaði þau í þeirri röð. Það var einnig eftirtektarvert að þessi 22 nemendur höfðu tvær samliggjandi stofur – sem var opið á milli til að vinna í. Nóg pláss fyrir alla og húsgögnin pössuðu hverjum nemanda þar sem hægt var að stilla bæði borð og stóla.

Kennarinn var með mjög gott skipulag og skráningu á því sem nemendur voru að vinna. Hver og einn nemandi vann á eigin hraða í verkefnunum en samt voru tímamörk á skilum á verkefnunum. Ef í bekknum er nemandi með sér þarfir þá annað hvort kemur aðstoðarkennari inn eða færri nemendum er raðað saman í bekk. Í þessum skóla sagði kennarinn mér að mikið væri af munnlegum prófum og varð ég vitni af því að kennarinn og nemandinn fóru fram á gang þar sem nemandinn þreytti prófið. Hann var búinn að tilkynna kennaranum það inni í bekk fyrr í tímanum að hann væri tilbúinn til að taka prófið. Það gerði hann með því að skrá nafnið sitt á töfluna.

Mér fannst merkilegt að sjá nemendur vinna með blekpenna af gömlugerðinni og sjá þau skrifa stærðfræðidæmi með slíkum penna í bókina sína. En nemendur notuðu reiknivél til að auðvelda sér vinnuna. Það vakti einnig athygli mína hvað öll nemendavinna var vönduð á pappírnum, bæði uppsetning verkefna sem og frágangur þeirra.

Ég var einnig hrifin af því í þessum skóla hvað nemendur höfðu gott rými á göngum, það var rúmt fatahengi fyrir nemendur ásamt skóhillum fyrir framan hverja stofu, einnig voru skápar á göngum. Þá var afar eftirtektarvert hvað umgegni var góð í skólanum. Þar sem við komum að skólanum var skólalóðin lítil og engin leiktæki á henni er ég reikna með að hin raunverulega skólalóð hafi verið við annan inn/útgang en við fórum inn á.

Þegar tíminn var búinn löbbuðum við aðeins um skólann og ég var mjög hrifin af því hvað það var mikið af lifandi pottablómum um allt. Í skólanum var einnig bókasafn fyrir nemendur en einnig sérbókasafn fyrir starfsfólk. Starfsfólkið hafði nokkuð gott vinnurými en tölvukostur fyrir þá a.m.k það sem ég sá var af afskaplega skornum skammti.

Einn kennarinn í hópnum okkar sagði frá skemmtilegri nálgun í tungumálakennslu sem hann sá. Hann sagði þannig frá: ,,Montessori hefur ákveðinn lit fyrir hvern orðflokk. Kennarinn í þessari stofu bætir um betur og hefur ákveðið form líka eftir því hvort flokkurinn er opinn eða lokaður eða hvort orðin af þeim orðflokki lýsa hreyfingu eða ekki. Hringurinn eða kúlan er tákn sagnorða því þau merkja hreyfingu eða það sem gert er. Forsetningar hreyfa við öðrum orðum o.s.frv.“ Þetta er byggt á hugmyndafræði Montessori og hægt að sjá nánar á heimasíðu Nienhuis sem selur kennsluvörur byggðar á hugmyndafræði Montessori.

Í lokinn funduðum við með skólastjóranum frú Elísabeth Flöss, þar sem allur hópurinn spjallaði um skólann og skólamál á Ítalíu. Þar kom margt gagnlegt fram og t.d. eiga Ítalir við það að glíma sama og að mínu mati íslenska skólakerfið að með hverjum nýjum menntamálaráðherra koma nýjar áherslur og samfella í þróun skólastarfs höktir þess vegna en framþróunin er ekki línuleg. Þá kom einnig fram að nemendur í þessum skóla koma frá svæðinu í kring, ekki bara úr þorpinu og þurfa að taka bæði strætisvanga og lestir í skólann.

Næsti áfangastaður var Kloster Neustift (Novacella). Við byrjuðum á að fá okkur hádegisverð á veitingastað í klaustrinu, rétt sem heitir Bretteljause. Hann saman stendur af ostum og pylsum og brauðmeti að hætti heimamanna.

Eftir hádegi heimsóttum víð síðan drengjaskóla sem er í klaustrinu, Schűlerheim. Klaustrið og stofnanir þess var ein samfelld bygging og erfitt fyrir ókunnuga að greina á milli hvað tilheyrði skólanum og hvað tilheyrði safninu, kirkjunni og öðrum stofnunum klaustursins. Skólinn er heimavistarskóli (Schűlerheim) og þar eru nemendur í miðskóla (mittelschule) eða á aldrinum 11- 14 ára. Í skólanum voru um 90 nemendur, þetta árið, sem er svipuð skólastærð og hjá okkur í Bláskógaskóla Reykholti.

 
Menntun ungs fólks hefur verið einn af fremstu markmiðum Novacella Augustinian Canons frá stofnun þess árið 1142. Skólinn er einkaskóli með styrk frá ríkinu og vinnur í samvinnu við skólana í kring. Stúdentsprófið í núverandi formi hefur verið til frá árinu 1971 fyrir miðskólanemendur (aldur 11 til 14 ára) með samvinnu við útibú opinberra miðskólann byggðan á kenningum "Oswald von Wolkenstein". Þá eru eining nemendur í skólanum sem eru á framhaldsskólastigi (oberschűler) en þeir sækja námið fjölmörgum skólum í Bressanone en búa í Schűlerheim.  

Einkunnar orð skólans eru: 

Undir sama þaki : lærum, lifum, vöxum og njótum frítímans.

Í skólanum er lögð mikil áhersla á gott aðgengi nemenda að námsgögnum og góðum aðbúnaði. Undanfarið hafa kennslustofur verið endurnýjaðar frá grunni með hönnuðum, þar sem hljóðvist, lýsing, húsgögn og annar búnaður spilar saman þannig að þægindin eru í fyrirrúmi. Allir nemendur hafa aðgang að spjaldtölvum og gagnvirkartöflur eru í skólanum. Skólastjórinn sagði okkur að það væri nokkuð lagt upp úr hópavinnu þannig voru t.d. skólaborðin í stofurnar valdar með því tilliti. Skólinn státar sig líka af góðri aðstöðu til smíðakennslu sem og tónlistarskólastofu með flygli. Þegar við komum við í stofunni var nemandi að æfa sig (eftir skóla) og spilaði aðeins fyrir okkur. Því miður voru nemendur búnir í skólanum þegar við komum en hittum þó á nemendur sem voru í heimanámi í opnurými þar sem við löbbuðum framhjá. Það var greinilegt að fótboltaáhugi ríkti í hópnum og það fór svo að Lára Bergljót stjórnaði ,,húinu“ sem við gerðum með þeim og vakti það mikila kátínu.

Hvað námsmarkmið varðar þá starfar skólinn sem einkaskóli að hálfu en opinberskóli að hálfu. Það þýðir að þau fara alfarið eftir aðalnámskrá frá ríkinu. Skólinn er í samvinnu við aðra skóla í nágrenninu. Ekki fórum við mikið í þessa umræðu, né kynningu eins og ég fékk í Montessori skólanum.

Undir einkunnarorðum skólans, njótum frítímans þá er boðið upp á t.d. alls konar íþróttir, boltaleiki og sundlaugaferðir. Þá er farið í ferðir eins og leikhús, fjallagönguferðir og fleira.

Skólastjórnendur leggja mikla áherslu á að nemendum líði vel í skólanum og hafa undanfarið verið að endurnýja heimavist nemenda. Í hverju herbergi eru nokkrir nemendur saman og er herbergið á tveimur hæðum – innréttingarnar eru þannig hannaðar að hver nemandi hefur persónulegt svæði fyrir sig en svo er sameiginlegt svæði t.d. skrifborð þar sem nemendur geta lært. Í herbergjunum er einnig snyrtiaðstaða, fataskápar og opinn internetaðgangur. Sameiginlegt mötuneyti er á staðnum.

Stjórnendur hafa einnig lagt áherslu á að skólinn sé samfélag þar sem hægt er að stunda alls konar áhugamál í frítímanum t.d. spilað, leikið póker, stundað klifur á klifurvegg, hjólabrettabraut er á staðnum, borðtennisborð og margt fleira. Þá er einnig rekið kaffihús fyrir nemendur eftir skóla. Sjónvarpsherbergi er einnig til staðar á staðnum.

Við skólann starfa 6 kennarar af báðum kynjum og er einn af þeim prestur, þrátt fyrir að skólinn sé í klaustrinu. Nemendum er ekki beint í kristilega átt en klaustrið starfar undir Ágústínusar reglunni. En nemendur eru samt hvattir til að sækja messur og taka þátt í kristilegu starfi.

Eftir þessa fróðlegu og jafnframt formlegu heimsókn um skólann fórum við í Monastery library of Neustift bókasafnið. Safnið var stofnað af Hartman biskupi árið 1142. Þarna eru nokkur þúsund bækur geymdar og flokkaðar eftir efni. Þetta eru gamlar kennslubækur upp um alla veggi og safnið er á tveimur hæðum og fengum við einungis að skoða neðri hæðina sem var mikill salur með tveimur sálmabókum í miðjunni – þær voru úr kálfsskinni og hver blaðsíða var eitt kálfskinn. Bókin var svo þung að einn maður gat ekki haldið á henni og nóturnar voru svo stórar að kórinn í kirkjunni gat lesið þær frá stjórnandanum. Þetta var gert svona vegna þess að bækur voru svo dýrar á þessum tíma þ.e. þegar þær voru ritaðar á skinn.

Þegar við höfðum skoðað bókasafnið fórum við yfir í kirkjuna, La basilica,  en það er innangengt úr bókasafninu. Þetta var kirkja frá 12 öld, það eru margir ,,stílar“ í kirkjunni og blandaðir ,,rocco“-stílar, annars vegar eftir því frá hvaða tíma skreytingin er og hvaða landi. Messur eru haldnar daglega í kirkjunni og starfar kirkjukór við kirkjuna.

Klaustrið er einnig með alls konar framleiðslu til þess að halda uppi rekstrinum og má þar nefna víngerð , sápugerð, sultugerð og ólívuolíu framleiðslu. Afurðirnar eru meðal annars seldra í lítilli búð á staðnum, sem var gaman að koma í í. Þessi viðkoma í búðinni var síðasti áfanginn í heimsókninni í klaustrið og var síðan farið aftur til Bolzano síðla dags.

3.maí – föstudagur

Þessi dagur var tekinn snemma, þar sem við þurftum að mæta snemma í skólana sem við heimsóttum. Eftir morgunmat löbbuðum við í gegnum Bolzano miðbæinn út í íbúðarhverfi þar sem skólarnir voru á sama stað. Þetta var um 5 km ganga og gaman að komast út í úthverfi borgarinnar. Það var vor í lofti og lífið að komast í gang.

Við byrjuðum á að hitta lykilstarfsmenn í skólamálum í héraðinu, þ.e. frá því sem við myndum kalla Skólaskrifstofu. Við fengum fyrirlestur um ítalska skólakerfið og hvernig það virkaði og er framkvæmt. Upplýsandi og um margt ólíkt okkar skólakerfi, en öll erum við nú samt að vinna með það sama að veita nemendum bestu menntun sem völ er á hverju sinni. Í Suður - Týrol eru kennd þrjú tungumál sem eru ,,móðurtungumál" svæðisins þ.e. ítalska, þýska og latin. Allir læra þessi tungumál. 

Eftir þennan fyrirlestur var okkur boðið í kaffi á kennarastofu annars skólans, sem var skammt frá. Skólarnir, Liceo Torricelli er yngri barnaskóli en miðskólinn Ugo Foscolo eða IC, Bolzano VI tóku síðan á móti okkur. Ég ásamt fleirum fórum í miðskólann. Mótttökurnar voru frábærar í deildinni sem heimsótti. Skólinn hafði undirbúið nemendur mjög vel og voru búnir að semja kynningar á ensku til að leiðsegja okkur um skólann. Þarna var líf og fjör í skólanum og nemendur að vinna að mismunandi verkefnum eins og hjá okkur. Alls staðar voru verk nemenda á veggjum en það voru einungis verk bestu nemendanna, þannig að það var markmið að gera sem best til þess að fá verkin sín upp á vegg. Aðbúnaður nemenda var nokkuð góður en ekki var nýmóðins húsgögn eða innréttingar í skólanum. Allt snyrtilegt en misjafnlega skipulagt eins og í okkar skóla.  Það sem var svo skemmtilegt við þessa heimsókn var var hvað nemendum var umhugað um að við fengjum að sjá hvað þau voru að gera og hvernig skólinn þeirra var uppbyggður. Skólalóðin var ekki stór en með nokkuð af leikföngum.

Það sem var þó einna skemmtilegast í þessum skóla var að blaðamenn frá skólablaðinu héldu fund með okkur og spurðu okkur um Ísland og skólann okkar. Sköpuðust skemmtilegar umræður og þá fundum við að margt er líkt með nemendum þarna og okkar eigin nemendum. Skólinn var fyrir hádegi og aðeins fram á daginn, misjafnt eftir dögum. Það var nokkur heimavinna. En öll áttu þau áhugamál sem þau stunduðu eftir skóla og einn nemandinn var mjög áhugasamur um íslenska hestinn og sótti reiðnámskeið ekki langt frá þar sem íslenskir hestar eru á búgarði. Þau voru líka áhugasöm um að vita í hvernig húsum við byggjum og hvernig umhverfið okkar er. Við brostum nú aðeins út í annað þegar að einn af okkur ætlaði nú bara að fletta þessu upp á internetinu og sýna þeim frá sveitinni okkar úr skjávarpanum í skólanum – en viti menn netið var svo hægt að ekki náðist neitt samband svo við þurftum að sýna þeim þetta frá símunum okkar og gefa þeim upp m.a. vefsíðu skólans. Einnig sagði einn kennarinn frá því hvernig nafnakerfið okkar er byggt upp og fannst þeim það skemmtilegt. Þarna átti einn kennarinn skólans afmæli og sungum við afmælissönginn fyrir hann á íslensku.

Að loknum þessum heimsóknum var labbað aftur niður í miðbæ Bolzano og þá var mannlífið á fullu og blómamarkaðurinn á aðaltorginu í gangi. Þá var einnig hægt að skoða aðeins í búðir og prófa mismunandi veitingastaði.

4.maí - laugardagur

Þessi dagur var ,,frídagur“ hjá okkur en við ákváðum að nota hann til þess að fara í ferð til Gardavatnsins og fleiri staða á leiðinni.

Við fórum frá hótelinu um kl. 8 um morguninn. Á leiðinni til Garda stoppuðum við á mögnuðum stað Madonna della Corona. Þetta er kirkjustaður og kirkja sem er byggð á bjargsyllu. Upphaflega kirkjan var byggð 1530 og þar sem að aðgangur að kirkjunni er frekar óaðgengilegur þá hefur hún haldist nánast óbreytt í tímanna rás. En henni hefur þó verið haldið við. Þessi kirkja er enn vinsælt pílagrímaferðasvæði og þeir sem vilja koma og sjá Scala Santa sem er eftirmynd af stiganum í höll Pílatusar þar sem Jesú steig upp áður en hann var dæmdur til krossfestingar. Stiginn – gönguleiðin er nokkur hundruð tröppur frá veginum niður að kirkjunni. Á leiðinni eru listaverk sem sýna píslargönguna.

Þetta var magnaður staður, einkum að sjá kirkjuna nánast hangandi utan á klettunum í fjallinu, einnig var margt markvert að sjá þarna í ýmsum kapellum sem voru í tengslum við kirkjuna. Þá var þarna minningarherbergi með þúsundir mynda af látnum einstaklingum sem komi var með og beðið fyrir.

Næst var farið til Garda. Vatnið er þekkt fyrir hvað vatnið er er glært. Við keyrðum til Sirmione sem er borg á tanga við Gardavatnið. Þar stoppuðum við nokkra stund og prófuðum mismunandi veitingastaði og sumir kíktu í búðir og margir fengu sé ís sem var alveg sérstaklega góður þarna.

Við tókum bát frá Sirmione og sigldum í rúma klukkustund til San Martino della Battaglía og þar var turn sem að nokkrir fóru uppí og var með útsýni yfir Gardavatnið. Þá stoppuðum við einnig í kapellu, La Cappella Ossario di San Martino. Það var sérstakt og áhrifaríkt að koma í þessa kapellu en altarið innihelddur 1.274 höfuðkúpur og bein 2.619 hermanna sem voru í sandínska hernum. Þessi menn dóu í blóðugum bardaga 24.júní 1859. En þessi kapella var vígð 1870.

Í kapellunni er skjöldur sem stendur á á latínu:

Indiscretis Militum Reliquis
Date Serta
Pia Diciate Verba
Hostes In Acie
Fratres in Pace Sepulcri
Una Quiescunt

Og útleggst á íslensku:

Til Prodi Commedia Reliste

Gefðu blómum

Segðu friðarorð

Óvinir í bardaga

Bræður í þögn grafarinnar

Þeir hvíla saman. "

Eftir stoppið í kapellunni og turnskoðunina var gott að setjast niður á veitingastaðnum Osteria Alla Tore og fá sér léttan drykk meðan beðið var eftir kvöldmatnum. Kvöldmaturinn var þriggja rétta máltíð að hætti heimamanna. Forrétturinn var með þremur smáréttum, aðalrétturinn var með þremur kjöttegundum, kryddað og grillað að hætti hússins og eftir rétturinn var Tiramisu. Það er gaman að koma á svona staði erlendis þar sem maður fær að smakka mismunandi rétti einnig að læra hvernig siður heimamanna eru öðruvísi en okkar. T.d. vorum við hissa á hvað lítið grænmeti var borið fram með aðalréttinum, þá eru Ítalir víst ekki miklir sósumenn og fast sumum það vanta með aðalréttinum. Einnig er það að ekki vaninn að drekka kaffi með eftirréttinum eins og oft er gert hér heima.  Að loknum málsverði var keyrt heim á hótel og löngum og skemmtilegum degi lokið.

5. maí – sunnudagur

Það var farið snemma á fætur þennan dag eða um fimmleytið. Frá Bolzano var keyrt í gegnum Brennerskarðið og yfir til Austurríkis og þaðan til Þýskalands, þ.e. Munich. Þetta er um fjögurra tíma keyrsla en það sem var sérstakt við þessa ferð utan afar fallegs útsýnis var að það snjóaði þegar við komum upp í um 1000 m hæð sem er afar óvenjulegt á þessum tíma ársins. Bændur voru búnir að breiða yfir epla- og vínekrurnar netum til þess að reyna að bjarga uppskeru ársins.  

Flugið heim með Iceland air gekk vel og lent var í  Keflavík um kl.16. Þá átti eftir að koma sér heim sem er um 2 klst akstur. Það var því gott að koma heim síðla dags eftir um 15 tíma ferðalag.

Að lokum

Þetta var mjög skemmtileg ferð og stíf dagskrá. Jóna Fanney fararstjóri á þakkir skildar fyrir góða skipulagningu og skemmtilega frásagnir um það sem að varð á vegi okkar.

Það er margt sem starfsmannahópurinn þarf að ræða og vinna úr því sem við sáum og lærðum. Eftir spjall á kennarastofunni er ljóst að upplifun hvers og eins er ekki eins af skólaheimsóknunum og við sáum marga skemmtilega hluti sem hægt er að nota í okkar skóla. Næsta skref er að halda formlegan ,,fund“ , samræður, þar sem farið verður nánar í gegnum það sem við sáum og lærðum, einnig hvað við ætlum að nýta í Bláskógaskóla. Þá er líka gott að fara yfir það sem vel er gert hjá okkur og sjá meta hvað við erum að gera gott/vel. Það sem mér finnst standa uppúr er hvað við í íslenska skólakerfinu – og sérstaklega í Bláskógaskóla – að við erum með þó nokkra verklega kennslu í textíl, smíði og myndmennt og hönnun, einnig höfum við verið öflug í heimilisfræðikennslu. Þessar greinar eru ekki kenndar í grunnskólum á Ítalíu. Þeir skólar eru nánast bóknámskólar a.m.k eins og þeir birtust mér. Í samtalinu við nemendur á ,,fundinum“ sem við vorum á kom fram að nemendur á þessu svæði stunda áhugmál sín eftir skóla eins og nemendur hér, fara í tónlistaskóla, boltaíþróttir og slíkt.

Þá var ekki að sjá mikla áherslu lagða á vinnu í og með tölvur og í einum skólanum þar sem einn af okkur ætlaði á netið í einni skólastofunni og sýna frá okkar svæði komst ekki á netið, það var svo hægt. Þarna stöndum við í Bláskógaskóla framar en í kausturskólanum var verið að vinna að því að nútímavæða skólann og þar nota nemendur t.d. spjaldtölvur. En það má líka kannski minnast á það að sá skóli er einkaskóli. Kannski hefur hann meira fjármagn en almennir skólar.

Það tekur tíma að vinna úr svona ferð og eiga áhrifin örugglega eftir að vara í einhvern tíma.

Það er gott við svona ferðir að starfsmenn kynnast á annan hátt en að vera í daglega amstrinu og mér fannst einnig gaman að nokkrir makar skyldu hafa haft tækifæri á að koma með okkur. Það þjappar hópnum betur saman.

Að lokum þakka ég samferðamönnum mínum fyrir ferðina og hlakka til að takast á við næstu verkefni og fara aftur í svona skólanámsferð – hún viðheldur áhuganum á starfinu.